เฮ้ย...เราไม่ชอบ...มันเสียความรู้สึก...(แอดมินขอแรงเอง...อยากด่าเราก็ด่าเหอะ)

ขอเป็นจขกท.อีกครั้งในแดนมาคุ
มันไม่ไหวแล้ว
ชุมนุมนี้ ซีเอฟ งานในชม. ...
คือ เรื่องนี้ที่จริงเราก็ไม่อยากอะไรมากหรอกนะ
แต่เราไม่ชอบเลยที่ไม่พูดกับเราหรือลัดดี้ตรงๆ กะคนอื่นเราไม่รู้หรอกนะแต่...



ในชุมนุม...เมื่อเทอมก่อน ที่ลัดดี้พูดไว้บอกว่า...

"ซีเอฟน่ะ ไม่บังคับแล้ว เอาตามความสมัครใจ ใครอยากแข่งก็แข่ง ถ้าไม่อยากแข่งก็ยกมือ"

...

ไม่มีใครยกมือ แต่เราสังเกตเห็นได้ว่า มีบางคนที่ทำท่าล่อกแล่กและยิ้มเจื่อนๆกลบเกลื่อน

เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ว่า'บางคน'ที่พูดถึงนั่นน่ะ จะไม่เอาด้วย... เราก็เงียบไว้...

ลัดดี้พูดต่อ...

"เอาตามความสมัครใจจริงๆนะ ถ้าไม่อยากแข่งก็ไม่ต้องแข่ง เราเอาตามความสมัครใจ ใครไม่อยากก็ยกมือ"

...

มันก้ไม่มีใครยกอีกนั่นแหล่ะ...'บางคน'ที่ว่านั้นเมื่อถูกเราจ้องไป ก็ยิ้มให้...มันก็ดูออกง่ายจะตายว่าแบบนั้นน่ะ ไม่เอาเห็นๆ...เราก็เงียบไว้เพราะว่า อยากรู้ว่าไอ้สมัครใจที่ว่าน่ะ ที่ว่าตกลงแข่งน่ะ จะเป็นยังไง...นึกภาพออกได้โคตรง่ายเลยใช่มั้ย เดาได้เลยว่า...ไม่แข่งแน่ๆ ยังไงก็ไม่ ถึงทำก็ฉ่อย แล้วก็จะไม่ทำเรื่อยๆ จะดองไว้จนสุดตูดสุดตีนสุดโคตร แล้วก็จะมาบอกว่าไม่ทันๆๆๆๆๆ ไม่มีเวลา เลยต้องรีบๆทำเอาฉ่อยๆมาส่ง...ไม่ก็...ขอโทษนะ เราใส่ใจกับการเรียนชิบหายเลย ไม่มีเวลามานั่งวาดให้มึง

ถึงสตอรี่บอร์ดจะเขียนแม่งเป็นสิบอันก้เหอะ ถึงตัวละครจะเปลี่ยนมา5-6ตัวแล้วเพิ่งวาดใหม่ ได้ข่าวว่าเปลี่ยนแม่งจนจะหมดปิดเทอมอยู่แล้ว ยังไม่ได้ที่แน่ๆเลย อินโทรก็วาดทุกตัวที่เปลี่ยน ถึงแค่ร่างๆก็เหอะ ถ้าอยากเห็นมากนักก็มาขอกะเราก็ได้ โคตรยินดีให้ดูเลย ร่างไว้แม่งเป็นเบือ(ไม่รวมสตอรี่กับตัวละคร อันนี้เป้นอินโทรจิงๆใส่เอ4 แค่ไม่ตัดเส้น) มีทุกตัวอ่ะ ตั้งกะตัวที่ไม่มีชื่อ(ไอ้หุ่นออนเซ็น) ซานาดู(หุ่นเตะบอล) วิเวียน(ไอ้ซาดิส) ไซเรน1(ยังไม่ใช่ตัวนี้) เฮเลน่า(อันนี้ก็โหด) จนกระทั่งไซเรน2ซึ่งใช้ในปัจจุบัน ในอินโทรหอกหักเนี่ยแหล่ะ

ใช่สิ บ้า วาดแม่งอยู่ได้ เรียนพิเศษแม่งก็นั่งวาด ไม่เชื่อไปถามทัตสึมิที่สอนม.5 โคจิม่าม.6(ที่เพิ่งโดนเปลี่ยน) แล้วก็อาจารย์คนใหม่ของม.6 ...ไปถามเลยนะ ถามว่าไม่วาดรูปเลยใช่มั้ย ไม่จับดินสอใช่มั้ย ไม่ก็จะเอาชีทที่เรียนพิเศษเราไปดูมั้ยล่ะ สนใจจริงๆส่งอีเอ็มเอสให้ถึงบ้านเลยนะ พ่อแม่จะได้เห็นด้วยดีมั้ย ให้เซ็นรับทราบเลยดีมั้ย

ถามพ่อเราเลยก็ได้ เล่นคอม วาดรูป เรียน กินข้าว เข้าห้องน้ำ กินหนม ...บลาๆๆๆ

เล่นคอมเยอะจริงๆ บ้าดาราชิบหายเลยจริงๆ ยอมรับ เรียนมั้ยก็เรียนนะ แค่เรียนญี่ปุ่นเท่าม.5

การเรียนสนมั้ย เออสิ ก็นั่นมันบังคับนี่หว่า ถ้าไม่เรียนจะได้ใบจบเรอะ

ดนตรีเหรอ ทำไมจะไม่เอา แหกปากอยู่บ้านบ้าง เต้นบ้าง ไอพอดก็ฟังจนติดจะตายห่า

อย่างอื่นๆ มีเวลาให้มันมั้ย มีสิ ทำไมจะไม่มี

แล้วแบ่งเวลากับวาดรูปมั้ยก็แบ่ง...พออ่านถึงตรงนี้เจ้าตัวที่เราหมายถึงก็จะสามารถด่าเราได้เลยว่า"อีเวร ด่ากูทำ***อะไรก็กูไม่บ้าวาดเหมือนมึง กูเรียนพิเศษเยอะ กูมีสังคม กูออกงาน บลาๆๆๆๆๆ...เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า วาดรูปมนอดิเรก ถ้าบ้าขนาดมึงจนไม่เอาเวลาไปใส่ใจอะไรอย่างอื่นมาก กูคงเสียดายชีวิต มึงมีสิทธิ์มาด่าอะไรกู มึงได้เกรดเฉลี่ยเท่ากูมั้ย"

ยอมรับ ว่าเกรดเฉลี่ยเฝ่ยแดกจริงๆ ยอมเปิดตูดให้ตีเลย ให้ห้อเลือดเลย

แต่...

ถึงจะอย่างนั้น เราผิดคำพูดมั้ย

ถึงเรื่องเวลาการส่งงานครูหรืออะไรงี้เราจะโดนหักทุกชิ้นจนไม่เหลือ ถึงเราจะทำงานส่งครูฉ่อย

แต่ตอนนี้...

มันดีขึ้นมั้ย อย่างน้อยชิ้นงานสังคมหรือที่ให้เขียนๆในกระดาษ ได้เท่าไหร่ล่ะ...8?9.5?10?

การส่งงานดีขึ้นมั้ย...เอาโดยรวมเหรอ...ดูจากสมุดพกก็ได้ ปีนี้มันไม่เหมือนทุกปี

เพราะไรล่ะ

วิชาการงั้นเหรอ ครูขู่แรงๆเหรอ...ประสาท แบบนั้นมันดัดเราไม่ได้หรอก

แต่สิ่งที่เปลี่ยนเรากลับกลายเป็นเรื่องพวกนี้ ที่หลายๆคนคิดว่าอดิเรกนักหนา น่ามองข้าม

แน่นอน เมื่อต้นปี เราก็คิดเหมือนกันน่ะแหล่ะ...ไม่ได้กะจริงจัง...แต่แล้ว

ลัดดี้...ลัดดาวัลย์ เตยะราชกุล...

การที่เลขที่ติดกันในครั้งนี้ ทำให้เราได้นั่งข้างหน้า...

และเมื่อเราหันกลับไป...เราเห็นอะไรล่ะ

เทิร์น...

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นลัดดี้กำลังวาด เรารู้สึกอึ้ง รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูด...

เราไม่ได้เวอร์...เราเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทุกครั้งที่เห็นคนทำงานศิลปะ เราจะมองอยู่แบบนั้น...

แต่ครั้งนี้...

มันไม่ใช่แค่นั้น...มันอยู่ตรงหน้าแท้ๆ...มันคือการ์ตูนช่อง...มังงะที่เกิดจากเอ4รียูสกับดินสอ2บีแท่งหนึ่ง...

ใส้ดินสอนั้นมันถูกกดและลากไปบนกระดาษธรรมดา...

เราเกิดความรู้สึกที่ประหลาด...

เพราะเป็นครั้งแรกกระมัง ที่เราได้เห็นการ์ตูนช่องปรากฏขึ้นตรงหน้า ใกล้ขนาดนี้ และ...

คนที่วาดก็เป็นเพื่อนตัวเอง...

เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง...

ด้วยความที่เป็น "เพื่อนตัวเอง" มันเหมือนปลุกเร้าอารมณ์และความรู้สึกของเราที่มีต่อการวาดรูป...

ถึงมันจะหายไปนาน ถึงเราจะทิ้งมันไป ถึงเราเคยคิดว่ามันเป็นแค่งานอดิเรก เป็นอาชีพที่ไม่แน่นอน ไม่มั่นคง...

เหมือนความรู้สึกอยากวาด อยากทำให้กระดาษมีรอยดินสอเป็นภาพ เหมือนมีแรงบันดาลใจอะไรสักอย่าง มันปลุกเร้า...

เหมือนกับตอนที่รู้สึกดีจนอยากจะบ้า ใจเต้นรัว...

"มองทำไม"

"ว้า สวยอ้ะ โคตรสวยเลย"

"เพราะมองกลับหัวอ่ะดิ"

"ไหนๆๆ งั้นเอามาดูหน่อยดิ"

"เอ้า..."

"ก็สวยอยู่ดีอ่ะ สุดยอด"

"เบี้ยวจะตาย..."

ทำไงได้ล่ะ...

ก็เลยหยิบสมุดเล็กๆเล่มนึงขึ้นมา หน้าปกเป็นรูปราเม็ง...

เปิดไปสักหน้า...

จึก...แกรกๆๆๆๆ...

เป็นรูปเป็นร่าง...

เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ...

"เอามาดูมั่งดิ"

"อือ...ยังไม่เสร็จ...ให้ดูหน้านี้หน้าเดียว"

"ทำไมล่ะ...ทีเธอยังดูของเราตั้งเยอะ"

"อ๊ะ...ว้ากกกก...อย่าเปิดหน้าแรกเด้..."

มีอยู่วันหนึ่ง...

"รูปละ5บาท"

"ดีแล้วล่ะ จะได้มีรายได้เสริม เอ้า...เอาดับเบิลโทโมมิ"

"2คนนี้อ่ะหรอ...ทำไรอยู่ล่ะ"

"ไรก็ได้"

"งั้นไปเที่ยวงานวัดละกันนะ..."

วันถัดมา...

"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ สุดยอด"

"นั่งวาดฉากเมื่อคืน..."

"แล้วนี่อะไรอ่ะこっ...？"

"คอตตอนไง"

"ต้องเป็นคาตากานะดิ"

"เออใช่..."

"อิอิ..."

"เฮ้ย...20เลยหรอ??...บ้า"

"โคตรสวยเลย 5บาทนี่ถูกเว่อร์ 20ยังน้อยเลย...กรี๊ดๆๆ ขอบคุณมาก"

ตอนเย็น เราไปเรียนพิเศษ...

เราหยิบภาพนั้นออกมาจากแฟ้มสีเขียว...

เราลองวาดดู...ลอกเลยอ่ะแหล่ะ...และแล้ววันนั้นก็เป็นวันที่เราวาดตาวิ้งๆได้...

................

แล้วเราก็เริ่มจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ...

อย่างน้อย การวาดรูปน่ะ สำหรับเราแล้ว มันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ไปซะแล้วล่ะ...

มันก็มีอยู่ช่วงนึงที่เราถามคนอื่นไปทั่ว..."เกิดมาทำไม"

เกิดมาทำไม เกิดแล้วเดี๋ยวก็ตาย เกิดมา เรียนๆๆๆๆๆๆๆ ทำงานๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตาย

ทำโลกร้อนแล้วก้เบียดเบียนธรรมชาติไปซะเปล่าๆ ถ้าเกิดมาไม่มีความสุขล่ะก็ จะเกิดมาทำไม ตายไปยังดีกว่า

ความคิดนี้อยู่ในหัวเรามานาน นานมากแล้ว แต่มันชักจะมากขึ้นเรื่อยๆก็ตอนนั้นแหล่ะ

วันนึงเราก็ได้พูดเรื่องนี้กับลัดดี้ตอนเย็น หลังจากไปหาครูแนะแนว...

คุยนานสักพัก

ลัดดี้ตอบเพียงประโยคเดียว เป็นประโยคทวนคำถามชัดๆ แต่มันทำเราน้ำตาไหล

เราร้องไห้ตอนเย็นนั้น

................

เราก็จริงจังขึ้นมาอีก...

บางคนอาจคิดว่าเรื่องที่เราพิมพ์เหล่านี้เป็นเรื่องไร้สาระ...มานั่งพิมพ์ทำไมเป็นชั่วโมง ส่วนใหญ่ก็แถไปเรื่อย

ใช่ แถจริงๆ...
มันเสียเวลาพิมพ์ก็จริงแต่นี่มันก็ยังยังน้อยไป ยังไม่ถึงเศษเสี้ยวของทั้งหมด

ต้องขอบคุณด้วย ที่ทำให้เรากลับมาอยู่กับสิ่งนี้...ขอบคุณมากจริงๆ...หักมุมได้ดีเลยล่ะ

...............

เราไม่ได้ว่าคนที่คิดว่ามันเป็นงานอดิเรก แต่...

ลัดดี้เคยถามแล้วใช่มั้ยว่า จะแข่งหรือไม่แข่ง

เปิดเทอมที่ผ่านมานี้ก็ยิ่งกว่าเดิม ในชุมนุมก็ถามแล้วถามอีก บางคนตรงนั้นก็ทำกริยาเดิม และที่ปิดเทอมไปก็ยังไม่ได้ทำห่าเหวอะไรด้วย พอเราถามก็ได้แต่โบ้ย ได้แต่หลบ ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้...

ทำไมล่ะ?

เพราะคิดว่าถ้ายกมือไม่แข่งในชุมนุมแล้วจะโดนเราโกรธ โดนเพื่อนตีห่าง ทำให้เพื่อนรู้สึกแย่...

ใช่มั้ย?

แต่ไอ้การโบย การหลบ การหนี การไม่ทำอะไรเลย หรือหอกอะไรแบบนี้ คิดว่าทำไปเรื่อยๆแล้วเพื่อนจะมีความสุขนักเหรอ ห๊ะ? เราถามจริง

ถ้าพูดมาตรงๆตั้งแต่แรก"อืม เราไม่แข่งดีกว่า..." เราจะไม่อะไรเลย

ไม่ใช่ว่าถ้าไม่แข่งแล้วจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ทำงานกลุ่มเดียวกันไม่ได้ คุยกันไม่ได้ มองหน้าไม่ติด

เราไม่ชอบแบบนี้ ไม่ชอบ และเกลียดนิสัยแบบนี้ พูดตรงๆออกมาเลยไม่ได้เหรอไง...

แบบนี้มันเสียความรู้สึก...

ถ้าไม่อยากแข่งอ่ะ ตะโกนหน้าห้อง เขียนบนกระดาน แปะในบอร์ด กระซิบกับคนในชุมนุม หรือยังไงก็ได้ พูดมาตรงๆ

เราเกลียดมากเลยนะไอ้การบ่ายเบี่ยง โบ้ย เปลี่ยนเรื่อง หนี เมิน บลาๆๆ ทุกวิธีสุดที่จะพรรณาเทือกนี้

เกลียด

เกลียดมาก

มันก็คือๆกะการหักหลังหรือห่าอะไรแบบนั้นใช่มั้ย

ไอ้เจ้าตัว กลับไปคิดดีๆนะ...อ้อ ลืมไป

เจ้าตัวคงไม่มาอ่านหรอก เพราะไม่ได้อะไรกะชุมนุมอยู่แล้วนี่...จะทำอะไรก็เชิญ แต่...

พูดตรงๆ เท่านั้นแหล่ะ จบ.

อยากหาว่าปั๊มแรงค์มั้ย...ก็แล้วแต่จะกล่าว
แต่แปะรวดเดียวไม่ได้นี่หว่า มันบอกว่าข้อความล้น

อยากด่าก็ด่า มีไรเอาตรงๆละกัน

แล้วก็ขอบอกไว้อย่างนึง...

ไอ้ซีเอฟหรือไอ้เว็บบอร์ดเนี่ย ทำแล้วมันไม่ได้ตังค์นะ ไม่ได้อะไรตอบแทนเลย

มันมีไว้พัฒนาฝีมือกันในชุมนุม...ถ้าแข่ง...

สิ่งที่ทุกคนได้รับวึ่งเราการันตีได้เลยว่าได้แน่

มันก็คือประสบการณ์และฝีมือนั่นเอง...

เราขอต่อจากของฝนแล้วกันนะ เพราะ เราก็มีเรื่องอยากพุดทำนองนี้เช่นกัน

ชุมนุมของพวกเรา

มีสมาชิกกันอยู่ประมาณยี่สิบคน และน้อยกว่านั้น

เราเป็นคนกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งซึ่งมีความชอบ และ จุดหมายเดียวกันที่ชักนำพวกเราทุกคนเข้ามาอยู่ในชุมนุมนี้

ชุมนุมที่ถึงแม้จะไม่มีที่อยู่แน่นอน ไม่มีโต้ะอย่างดี ไม่มีแอร์เย็นๆหรือโอเวอร์เฮดยี่ห้อใหม่มาเป็นสื่อการสอน

ไม่มีกระดานหรือชอล์ค

แต่สิ่งที่พวกเรามีก็คือ จุดหมายเดียวกัน จุดหมายที่แสดงความรู้สึกกระหายอันแรงกล้าที่สามารถลบล้างอุปสรรคทั้งหลายได้หมดทุกอย่าง ถึงแม้จะไม่มีอุปกรณ์ครบครัน

แต่สิ่งที่เรามีคือกระดาษและดินสอ ยางลบ และกลุ่มคนที่มีจิตใจแรงกล้าต่อสิ่งที่อยากทำ สิ่งที่ตนเองเชื่อว่า ฉันจะทำ
แค่นี้ ก็เพียงพอสำหรับพวกเราทุกคน ในการจะตั้งชุมนุมนี้ขึ้นมา

ความจริงใจ เป็นสิ่งสำคัญ

การเปิดใจกันสู่หนทางความเป็นเพื่อนกันเป็นสิ่งสำคัญ

หากใคร แม้แต่มีความคิดแค่ตงิดขึ้นมาแม้แต่นิดว่า ฉัน ไม่ อยาก ทำ ฉัน ไม่ อยาก วาด ฉัน ไม่ อยาก แข่ง ฉัน ไม่ อยาก อยู่ ชุม นุม นี้

ละก็..


มันไม่ใช่ความจริงใจที่เป็นคุณสมบัติของคนที่จะเข้าชุมนุมนี้เพื่อจุดหมายเดียวกันเลย

ได้โปรด หากรู้สึกอย่างไร ก็บอก ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกันก็ไม่ต้องกลัวว่า เมื่อบอกว่าไม่อยากแข่งแล้วกลัวอีกฝ่ายจะโกรธ
จนขี้เกรงใจจนเก็บมันไว้และ ฝื น อยู่ในชุมนุมต่อไป

บอก

พูด

เปิด


เราต้องไว้ใจกันและกัน เราต้องเชื่อใจต่อความรู้สึกของตัวเองและความเข้าใจของเพื่อนสิ

แ ละ อย่าฝืน


อย่าฝืน

ถ้าเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อสื่งนี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อรักการวาดรูป ไม่ได้เข้าชุมนุมมาเพื่อรักและไว้ใจเพื่อนๆที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกันแล้ว

ก็ควรจะรู้ว่า

ตนเองต้องทำอย่างไรต่อไป



และการที่ได้เจอลัดดี้

มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆอย่างที่ฝนรู้สึก ก็เหมือนกันกับเรา และเราเชื่อว่าเหมือนกันกับทุกคนที่มีความจริงใจ

วันนี้

เราบอกกับลัดดี้ว่า

ขอบคุณพ่อแม่ลัดดี้มากๆที่ทำให้ลัดดี้ได้เกิดมา

และได้ทำให้เรารู้สึกว่า มีคนอย่างลัดดี้อยู่บนโลกนี้ และได้มารู้จักกับเรา ได้มาทำให้เรารู้สึกฮึดที่จะต่อสู้กับอุปสรรคที่มาขวางกันหนทางที่เราจะเดิน

ทำให้เราตัดสินตนเองได้ว่า

ฉันจะเดินทางไหนในที่สุด ถึงแม้จะไม่เหมือนที่หวังไว้ในตอนเด้ก ถึงแม้ในตอนนี้จะไม่ชัดเจนนัก

แต่เราก็ได้รู้ว่าเราถนัดทางไหน และ ควรเดินทางไหนต่อ

เราชอบวาด แต่ เราก็ชอบเขียน

หากเอาสองอย่างนี้มารวมกันเป้นคณะการเรียนในมหาลัยได้ มันคือ สวรรค์ ซึ่งมันมี

คือ คณะ ครุศาสตร์ ศิลปศึกษา ไม่จำเป็นที่จะจบมาแล้วต้องเป็นครู แต่เป็นการเรียนศิลปะที่ผนวกกับการเขียนที่เราใฝ่ฝันมานานว่าอยากจะเรียน

เราคิดว่ามีคณะอื่นอีกด้วยซ้ำที่เรียนทั้งเขียนและวาด และเราจะเข้าให้ได้

ในตอนนี้ เราต้องไม่ทิ้งศิลปะ แต่ก็ไม่ลืมภาษาและทักษะการเขียนด้วย

นี่คือหนทางที่เราเลือก

แต่ที่แน่ๆ คือ เราไม่มีวัน ทิ้ง ศิลปะ ที่เราเกิดมาเพื่อมันและเกิดมาเพื่ออยู่กับมันอย่างเด็ดขาด


เราจะวาดรูปต่อไป

เราจะจับดินสอ ปากกา และกระดาษต่อไป



เราจะไม่ทิ้งศิลปะเด็ดขาด

เราจะไม่มีวันหยุดวาดเด็ดขาด

เราจะไม่มีวันวางดินสอ เด็ดขาด



ทุกคนในชุมนุม

มีความตั้งใจในด้านนี้ ในการเชื่อมั่นในคำว่าศิลปะคล้ายๆกัน

แต่คนที่คิดว่ามันไม่ใช่

ก็คงรู้ว่าตนเองควรจะเปิดใจและทำอะไรบางอย่างเพื่อตนเองซะที และเพื่อความจริงใจของคนในชุมนุมซึ่งเป็นสิ่งสำคัญด้วย

เราจะร้องให้และดีใจด้วยกัน

หวังว่าทุกคนจะเข้าใจสิ่งที่ฝนและเราต้องการจะสื่อออกไปด้วยความที่ไม่มีเจตนาร้ายใดใด

เราขอโทษ....

เราขอโทษ....

เราขอโทษ....

เราขอโทษ....

เราขอโทษ....

เราขอโทษ.... ทั้งตาล ทั้งฝน เรามันแย่ เรามันไม่ดี เรามันชั่ว ดูพวกแก 2 คนดิ ดีกับเราขนาดนี้
ทำไมเราถึงตอบแทนพวกแกแบบนี้วะ??

เราไม่รู้ว่าปีนี้ถ้าเราไม่มีพวกแกเราจะทำไง

เราไม่เข้าใจว่าทำไมเรายังมองข้ามพวกแกตลอด เวลามีอะไรเราก็มานั่งบ่นนั่งระบายให้ฟัง

พอเราลัลล้าเรากลับไปหาคนอื่น....

แล้วทำไมชั้นถึงทำกับพวกแกยังงี้วะ??

สุดท้ายนี้เราไม่มีอะไรจะแก้ตัวกับความชั่วของเราอีกแล้ว

เราขอโทษนะ....

แล้วก็ขอบคุณมาก....

เราคงจะอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าปีนี้เราไม่มีพวกแก

ขอบคุณมาก....

ลัดดี้

คำขอโทษที่เธอพิมพ์มา ความจริงแล้วมันไม่จำเป็นเลย

สำหรับเรา และฝน

เราเชื่อว่า การที่เราทั้งสามคนได้มาอยู่ในห้องเดียวกัน และได้ทำอะไรร่วมกัน ก็ถือว่า ลัดดี้ได้ให้อะไรมามากมายแล้ว

มากมายจริงๆ

การที่ฝนได้เจอลัดดี้

เรารู้สึกว่า มันเป็นอะไรที่ทำให้ฝนนั้น ได้กลับเข้าสู่เส้นทางเดิม เส้นทางที่ตัวฝนเองหามานาน และทำให้ฝนมีความสุขและรู้สึกขอบคุณที่มีเธออยู่ และได้ทำให้เค้าเป็นตัวเค้าเองในที่สุด



การที่เราได้เจอลัดดี้

เราก็บอกตัวเองว่า

เรานั้นโชคดีเหลือเกิน ที่ได้มาเจอคนอย่างเธอ คนที่ทำให้เรารู้สึกว่า ชีวิตนี้น่ะ มันคุ้มค่าก็ตอนนี้ มันทำให้การที่เราเลือกเดินในเส้นทางนี้ มันมีความหมายขึ้นมาจริงๆ จากที่เคยทำแบบธรรมดาๆ ไม่ใส่ใจกับอะไรมากนัก มีเธออยู่ ก็เหมือนมีแรงผลักดันให้เดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ และ เชื่อมั่นใจตัวเองมากขึ้น

แต่ละปีที่ผ่านมา เวลาที่เราวาดรูป เราจะวาดแบบเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายที่แน่นอนนัก
แต่วันนี้

เราได้รู้สึกว่าการวาดรูปของเรามันไม่ได้ไร้ความหมายหรือว่างเปล่าอีกต่อไป จากเคยไร้จุดหมายที่เป็นรูปธรรม

ในตอนนี้

มันเป็นรูปธรรมแล้ว และชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าจะให้เปรียบว่าเธอเป็นเหมือนอะไร

เราก็บอกได้ว่า เธอน่ะ เปรียบเหมือนแสงสว่างที่ช่วยชี้นำทางที่ถูกต้องให้แก่พวกเรา ที่หลงทางอยู่

ตอนนี้เราเจอทางของตนเองแล้ว


และคนที่ทำให้เราเจอทางนั้น ก็คือเธอ ลัดดี้

และหากเราสามารถช่วยอะไรเธอได้บ้าง จะเรื่องเล็กแค่ไหนหรือใหญ่โตจนเกินตัวเราก็ยินดีที่จะทำ

มันจะเป็นสิ่งที่เราอยากจะทำให้เธอมาก เพื่อตอบแทนสิ่งที่เธอให้เรามา สิ่งที่มีค่ามากๆที่เธอให้เรามา

เธออาจจะไม่รุ้หรอกว่าเธอให้อะไรเรามา

แต่มันเป็นสิ่งที่มีค่ามากจนเธออาจจะมองไม่เห็น

แต่เรารู้สึกได้


เธอมอบ"ความกล้า"ให้แก่เรา

กล้า

ที่จะให้เกียรติตัวเอง

กล้า

ที่จะตัดสินใจ

กล้า

ที่จะเลือก

กล้า

ที่จะเดินไปข้างหน้า

และ

กล้า

ต่อการยอมรับความรู้สึกนึกคิดของตนเอง

และ

กล้า

ที่จะวาดรูปต่อไป


จำได้ไหม

เธอเคยบอกเราว่า

ของขวัญไม่จำเป็นต้องเป็นรูปธรรม แต่เป็นนามธรรมก็ได้



มันทำให้เรารู้สึกว่า ในโลกนี้มันมีอะไรที่มากกว่าสิ่งที่เรารู้เยอะมาก

และ บางครั้ง สิ่งที่มีค่ามากที่สุด มันอยู่ในรูปของนามธรรม

ซึ่งก็คือ ความรู้สึกจากใจของคนเรา


ทั้งความห่วงใย ความรัก ความเข้าใจ ความรู้สึกต่างๆที่แทนไม่ได้ด้วยเงินหรือสิ่งของล้ำค่าใดใด

เพราะความรู้สึกของคนๆนั้น ไม่มีใครสามารถไปบิดเบือนความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้าของจิตใจได้

เขารุ้สึกอย่างไร เขาก็จะรู้สึกอย่างนั้น ถึงปากจะพุดอีกอย่าง แต่คนเราโกหกใจตนเองไม่ได้ไม่ว่าจะกลบเกลื่อนแค่ไหน


เธอให้ความกล้าเรามามากมาย

มากมายกว่าทองที่ล้นโลกหรือเงืนมากมายจนใข้ไม่หมด เพราะเงินคือของนอกกาย

แต่ของในกายที่จะติดตัวเราไปตลอด

ก็คือความรู้สึกและความคิดของคนเรานี่แหละ




เธอได้ให้ความกล้าเรามา

และเราจะจดจำมันไว้ รักษามันไว้

และจะทะนุถนอมมันไว้

ตลอดไปจริงๆ








เธอไม่ต้องขอบคุณเรา

เราต่างหาก

ที่ต้อง "ขอบคุณ" เธอ

ขอบคุณที่ให้ความกล้าอันมั่นคงและถาวรให้กับเรา


"ขอบคุณ"

ลัดดี้...

จำได้ไหมว่า...

ตอนนั้นที่ออนเอ็มกัน...

เธอ...

ก็ขอโทษเราไปหลายครั้งแล้ว...

แต่...

เราก็บอกว่าเราสิที่ต้องขอบคุณ...

สำหรับทุกๆอย่าง

ทุกๆเรื่อง

ลัดดี้...

เป็นทั้งครู เพื่อน คนที่เรานับถือ ประธานชุมนุม แอดมินบอร์ด ...

เป็นหลายๆอย่างจริงๆ...

ถ้า4/5ไม่มีลัดดี้...

เราไม่กลับมาวาดรูป...

ไม่เล่นดนตรี...

ไม่มีจุดหมาย

ไม่เจอสิ่งที่โดน

ไม่ได้เดินเล่นด้วยกัน

ไม่ได้พยายามทำไอ้ดอกไม้ประดิษฐ์ของเจ๊ลักขณา

ไม่ได้โคงานกัน

ไม่ได้เข้าวังแดงอีก

ไม่ได้วาดการ์ตูนช่อง ได้แต่วาดตามหนังสือเรียน

หรือตามสมุดเท่านั้น

...

ชีวิตเราคงขาดอะไรไปอีกเยอะ

คงไม่ได้ทำสิ่งดีๆอย่างที่ตอนนี้เป็นอยู่

ฝีมือก็ห่วยแตก

...

เราขอบคุณมากๆ ขอบคุณมากๆจริงๆ

มันเป็นอะไรที่วิเศษมาก

ขอบคุณลัดดี้จริงๆ

ไม่รู้จะตอบแทนยังไง

ต่างคนต่างขอบคุณ...

เราว่าสิ่งที่กั้นอยู่มันคือความเกรงใจด้วยรึเปล่า เราก็ไม่รู้

เราดีใจนะ ที่ลัดดี้อ่านไอ้ที่เรานั่งพิมพ์เป็นชั่วโมงๆ(เพราะพิมพ์ช้าด้วยแหล่ะ)

ขอบคุณที่เสียเวลานั่งอ่าน

ลอยกระทงแล้ว ขอให้ความทุกข์ใจมันลอยออกไปนะ

อย่าคิดมาก อย่ากลุ้มใจ อย่าถอย

เราไม่ห้ามท้อหรอกเพราะคนเรามันต้องมีอยู่แล้ว

อย่าไปใส่ใจพวกเลวๆในห้องนัก

ไม่ว่ายังไง อย่าถอยเด็ดขาด

ถ้าท้อ...

หันหลังกลับมา เพราะเราจะรออยู่ตรงนี้เสมอ

ยินดีที่จะรับฟังทุกสิ่งทุกอย่าง

อา...น้ำตาไหลอีกแล้วสิเนี่ย

ขี้แยจังเลยเนอะ

...

เอาล่ะ มาเริ่มใหม่ก็ได้

ล้มกี่ครั้งก็ลุกขึ้นยืนใหม่ได้

สะดุดก็ตั้งตัวใหม่ได้

หวั่นไหวก็พักพิงได้

อย่าสนใจสิ่งโสโครกที่ต้องเจออยู่ทุกวัน

ถ้าเราอยู่กับมันได้

นั่นแหล่ะ

ถ้าชินกับมันไปได้บ้าง

อุปสรรคต่างๆจะไม่ทำเราหวั่นไหว

...

เพราะเพื่อนคือคนที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

จะล้มจะพักจะประสบปัญหา

ย่อมช่วยกันแก้ไขได้

ไม่มากก็น้อย

ยังไงคนเราก็อยู่คนเดียวไม่ได้

มนุษย์ถูกสร้างให้เป็นสัตว์สังคม

และสิ่งที่สัตว์สังคมต้องมีก็คือ...

ความรักนั่นเอง

ตั้งแต่เกิดมา ก็จะ 16 ปีแล้วสินะ....

ทุกๆปี เราจะมีเพื่อนใหม่ ได้เพื่อนสนิทใหม่ๆ พอเปลี่ยนปีไป เพื่อนสนิทที่เคยมีเราก็ห่างกัน พอเปลี่ยนห้องเพื่อนสนิทเราก็เปลี่ยนไปด้วย แต่ตอนที่พวกเรายังเด็กกัน ไม่จำเป็นว่าชอบสิ่งเดียวกันรึเปล่า หรือเค้าจะสวย จะฉลาดหรือเปล่า เราก็คบๆกันไป

พอโตมา ทุกคนเริ่มมีเพื่อนสนิทเป็นของตัวเอง แต่เรา....เราไปอยู่เมกามาเกือบ 2 ปี....เพื่อนสนิทคนที่เรากลับมาแล้วอยากเจอที่สุดก็เสียไปอีก ตอนนั้นเราไม่มีใครเลย ไม่มีใครเลยจริงๆ ช่วงม.1-ม.2 เราไม่มีเพื่อนสนิทที่เรารักมากจริงๆเลยซักคน ก็ยังมีพวกเพื่อนๆที่เคยสนิทกันตอนป.5 ที่เจอหน้ากันแล้วยังทักทายกันอยู่ แต่ก็แค่นั้น

เจอหน้ากันก็

"หวัดดี" แล้วก็เดินจากกันไป อย่างมากก็เอารูปวาดแลกกันดูนิดหน่อย แล้วก็แค่นั้น...

พอมาม.3.....ได้มาอยู่กับคนคนหนึ่ง.....นั่งวาดรูป แล้วก็เห็นมันวาดรูป พูดไ้ด้คำเดียวว่าเราอึ้ง....

อึ้งมากๆ.... ตอนเจอเค้าแรกๆ ท้อมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมอายุเท่ากัน แต่ฝีมือห่างกันขนาดนี้

ปกติแล้วก็วาดรูปเป็นงานอดิเรกมาเรื่อยๆ พอว่างก็วาด แต่พอมาเจอมันที่นั่งวาดแม่งทุกคาบ...

ไม่ยอมเฟ้ย

เอาบ้าง

เริ่มไม่ฟังที่ครูสอน

เอาแต่วาดๆๆๆ

สุดท้าย....

ผลการเรียน...ตกก็ไม่เชิง แต่ไม่สูงเท่าที่คิดทั้งๆที่อยู่โครง 2 แม่ก็ค่อนข้างผิดหวัง ถึงจะเป็นที่ 1 ของโครง 2 แต่ก็น่าจะได้มากกว่านี้

แต่สิ่งที่เราได้มาแทนล่ะ?

พัฒนาการ กับเพื่อนที่ตอนแรกแค่หวัดดีกัน แต่ตอนนี้เรากลับรักมันเหลือเกิน....

อาจจะเห็นเป็นเรื่องงี่เง่า ไร้สาระ ทิ้งการเรียนเพื่อวาดรูป แต่เราก็ไม่ได้ทิ้งจนเสเพลขนาดนั้น

ถ้าเราไม่เจอมัน เราคงไปต่อด้านดนตรี แล้วทิ้งความฝันที่มีมาตั้งแต่เด็กไป

ถ้าเราไม่เจอมัน เราคงไม่รู็จัก "CF" หรือสิ่งที่ทำให้เรายิ่งพัฒนาการฝีมือตัวเองและการเจอกับเพื่อนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆที่เราไม่เคยเจอ รู้แต่ว่าเรามี "ความสุข" มาก เจอเพื่อนที่รักสิ่งเดียวกัน และเข้าใจความทุกข์เหมือนกัน

ทุกๆวัน เรานั่งขอบคุณมัน

ขอบคุณเหลือเกิน ที่ได้มีมันเป็นเพื่อนและได้อยู่ห้องเดียวกัน

คนคนนั้นเองก็เป็นแสงที่สว่างมาก....สว่างมากๆในชีวิตเราเหมือนกัน ถ้าเราไม่เจอมัน เราคงจะไม่พบตัวเองขนาดนี้

ถึงมันจะไม่เห็นเราก็เถอะ แต่ก็ดีใจมากที่ได้กลับมาสนิทกันใหม่



ต่อมาพอขึ้นม.4.....อยู่คนละห้องกัน......แล้วก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยอีกแน่ๆ

กลัว

กลัว

กลัวมาก

กลัวจะห่างกันไป

กลัวจะไม่สนิทกันเหมือนเดิม

กลัวจะไม่มีแรงบัลดาลใจ

กลัวจะไม่มี "เพื่อน" ที่เข้าใจกันจริงๆ

แต่ว่าแล้ว....ระหว่างทีหว่างที่เราจมอยู่ในความมืด เพราะแสงเราหายไป

ก็มีแสงอีก 2 ดวงเริ่มเข้ามาในชีวิตเราแทน

แสง 2 ดวงนี้ขนาดเอามารวมกันแล้วยังไม่สว่างเท่าดวงแรก

แต่ก็ฉุดเราขึ้นไปจากความมืดได้อย่างน่าเหลือเชื่อ....

ตอนแรกเราเหงามาก.....ไม่อยากพูดกับใคร ขี้เกียจหาเพื่อนใหม่ เพราะยังโหยหวนแสงเก่าที่หายไปอยู่

แต่แล้วแสงดวงที่ 1 จาก 2 ดวงก็ต้องมาอยู่กับเราตลอดเวลาเพราะเลขที่ติดกัน(เลขประจำตัวก็ถือว่าติดกันแล้วอะ) ไปไหนก็ต้องไปด้วยกัน เข้าแุถวก็ยืนด้วยกันเพราะดันสูงพอกันอีัก นั่งเรียนตอนแรกก็ติดกันอีก

ตอนแรกบอกตรงๆเลยว่าเป็นแสงที่เราอยากเอามันออกไปมาก เรารู้สึกว่าแสงดวงนี้มัีนทำให้เรารำคาญ อะไรๆก็เอาแต่หันมามองอยู่ได้ แล้วก็พูดแต่เรื่องซ้ำๆ

แต่พอห่างกันไปเราก็รู้สึกว่ามันเงียบ.... เงียบมากๆเลย....อยากได้แสงนั้นกลับมาอีก....

แสงอีกดวง เป็นแสงที่เข้าใจยากมาก เดี๋ยวบ้า เดี๋ยวเครียด เดาอารมณ์มันไม่ถูกจริงๆจนสุดท้ายก็ชักหงุึดหงิดว่ามันจะเอายังไงกันแน่ แต่ถ้าไม่มีมัน เราอาจจะอยู่ที่นี่โดยยิ้มไม่ออกเลยก็ได้

แล้วเราก็เพิ่งมาค้นพบตัวเองว่าขี้รำคาญมากแค่ไหน

เพราะแสงดวงแรกสุดที่เรารักมากมันรั่ว แล้วมัันก็เงียบ(...เข้าใจกันมั้ยเนี่ย)

แสงสองดวงที่มาแทนที่ พออยู่ๆไปมันก็ชักชิน แล้วเรามารู้ว่า เราขาดแสงสองดวงนี้ไปไม่ได้จริงๆ

ถ้าไม่มีแสงสองดวงนี้ เราก็คงจะต้องจมอยู่ในความมืดต่อไป

ถ้าไม่มีแสงสองดวงนี้ เราก็คงจะยิ้มไม่ออก หัวเราะไม่เป็นในที่ที่นี้

ถ้าไม่มีแสงสองดวงนี้ เราคงจะเครียดตาย เพราะหาคนที่เข้าใจเราไม่ได้

ถ้าไม่มีแสงสองดวงนี้.....เราก็คงไม่เข้าใจว่า "มิตรภาพ" ที่แท้จริงแล้วมันเป็นยังไง....

แล้วเราก็รู้สึกว่าตั้งแต่มีแสงสองดวงนี้ขึ้นมา....แสงอื่นๆในชีวิตเราก็เพิ่มเข้ามามากขึ้น

จากแสงที่มีอยู่แค่ดวง้ดียว แล้วมอดหายไปในปีถัดมา แต่ตอนนี้กลับมีตั้งไม่รู้กี่ดวง

ตอนเช้า....เราจะไปนั่งวาดรูปกับแสงที่สว่างที่สุดของเรา กับอีก 1 ในอีก 1 ดวง

ตอนเย็น....ก็ก๊กเดิม ไอสองดวงข้างบนอะ

ผ่านไปขึ้นปีั....

ตอนเช้ามันเพิ่มมาอีกกี่ดวงฟะ....แล้วมันก็กลายเป็นศูนย์รวมไปแล้วด้วย ทุกเช้าทุกคนจะรู้ว่าต้องไปรวมกันที่ไหน (ยกเว้นอีกแสงที่รู้แต่แม่งมาสายทุกวัน)

ตอนเย็น....พอกันปกติจริงๆเราจะไปเป็นเด็กโข่งอยู่คนเดียวตอนนี้แห่กันมาจนมันจะกลายเป็นที่เรียนเคมีมากกว่าที่สอนศิลปะเด็กแล้วเนี่ย

เรารู้ว่าแสงแต่ละดวงมากจากแสงต่างๆดวงของแต่ละคนกันไป แสงนี้เดินตามแสงนี้ อีกแสงก็เดินตามแสงหนึ่ง แต่สุดท้ายแล้ว ทุกแสงก็มาอยู่รวมกัน จนสว่าง....อย่างไม่เคยเป็น....เราไม่เคยเห็นแสงที่สว่างขนาดนี้มาก่อนเลยถ้าไม่นับแสงของครอบครัวเราอยู่แล้วตลอด 16 ปี

เป็นปีแรกที่เรารู้สึกขนาดนี้.....

หากเราไม่มี....ทวีวรรณ เปลี่ยนวาย ที่เป็นแรงบันดาลใจแรกของเรา....และเป็นแสงสว่างแรกที่สว่างที่สุด

หากเราไม่มี.... 2 คู่หูสุดจะบรรยาย คนแรก พุทธิตา ภวเวช แม่งเครียดแทบไม่เป็น มุขกระบือมาตลอด อยู่ด้วยกัน 7 วันต่อสัปดาห์จนมิมิรักแกมากกว่าเพื่อนมันแล้วมั้งเนี่ย คนที่บ้านก็เหมือนกัน ถ้าเราไม่มีแก เราคงจะไม่มีคนเชียร์เราวาดรูปมาถึงตอนนี้

อีกคน....อาภาพัชร์ฺ ใจอินทร์... เป็นคนที่สร้างสีสรรค์ให้กับกลุ่มเรามากที่สุดแล้วมั้ง เป็นคนที่ทำให้เราขำได้ตลอดจริงๆ

เป็นแสงสองดวงที่เข้ามาทดแทนแสงดวงแรก.....และทำให้เรารู้ว่าเราขาดแสงนี้ไปไม่ได้จริงๆ....

เป็นแสงสองดวงที่ฟังเราบ่นทุกเรื่อง ทุกเรื่องจริงๆ.... ไม่ว่าจะเครียด เศร้า ดีใจ เสียใจ เราก็อยู่กับสองดวงนี้มาตลอด....

แล้วก็อีกดวง...เป็นแสงดวงเล็กๆที่คอยเชียร์เราห่างๆมาตลอด....นินา เพ็ชรประภา.... เป็นเพื่อนที่เหมือนกับสองดวงบนเกือบทุกอย่าง

ตลอด 16 ปีที่ผ่านมา เราไม่เคยเจอเพื่อนคนไหนที่แคร์เราถึงขนาดนี้มาก่อน ทำให้เรารู้สึกดีใจ.....ดีใจมากๆ....

ขอบคุณมาก....แสงทุกดวงของเรา...

ขอบคุณจริงๆ....ฝน ตาล...ขอบคุณที่ยังแคร์เพื่อนแย่ๆอย่างเราอยู่เสมอ.....พวกแกทำให้เรารู้สึกมีค่ามาก.....

ขอบคุณนะ

君は今僕の太陽...

ลัดดี้...

สำหรับเราแล้ว...

เธอเป็นเหมือนพระอาทิตย์...

เป็นดวงตะวันที่ทอแสง...

สาดส่องเข้ามาในความมืดมิด...

ทำให้เราได้เห็นว่า...

สิ่งที่อยู่รอบๆเรา มันยังคงมีอยู่...

แค่เรามองไม่เห็นมันเท่านั้นเอง...

เราไม่ได้สัมผัส ไม่ได้ทำ ไม่ได้จับต้องเหมือนเมื่อก่อน...

เพราะเรามัวแต่กลัวอยู่ในความมืด จนไม่ได้สัมผัสสิ่งเหล่านั้นอย่างที่เคย...

สิ่งเหล่านั้นถูกฝุ่นจับ ส่วนเราก็ค่อยๆจมลงไปในความมืดมิด...

ดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ...

ดำดิ่งลงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...

แต่แล้ว...

เราก็ได้พบกับ ดวงตะวันที่เฉิดฉาย...

แสงนั้นสาดเข้ามาในชีวิต

เราได้เห็นสิ่งต่างๆที่ถูกฝุ่นจับเหล่านั้นอยู่ใกล้ตัว

และยังได้พบกับ

สิ่งที่ไม่เคยอยู่ถัดออกไป

แสงตะวันนั้นทำให้เราได้พบกับสิ่งใหม่ๆ

และกระตุ้นให้เราอยู่กับสิ่งดีๆที่เราได้ทิ้งมันไป

เราได้สัมผัสสิ่งนั้น อยู่กับมัน และก้าวต่อไป

โดยมีแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่

เมื่อมีแสงเราก็ย่อมมองเห็น

เราได้สัมผัสสิ่งที่เราเคยคิดว่ามันอยู่ไกลตัว

มากขึ้น

ดวงตะวันนั้นช่างยิ่งใหญ่จริงๆ

สว่างจ้าทั้งดวง และแบ่งความสว่างนั้นให้กับผู้คนรอบข้าง

ทำให้ได้รู้ได้เห็นสิ่งต่างๆมากขึ้น

ได้รู้ทางที่จะเลือกเดิน

และทำให้เห็นทางที่เราจะก้าวต่อไป

ดวงตะวันก็ชอบบอกว่า จุดบอดนั้นมีหลายจุด มันไม่ได้สว่างทั้งดวงซักหน่อย

แต่แสงสว่างเหล่านั้น ได้กลบจุดบอดไป

ถึงจะสว่างมาก หรือน้อย หรือมีจุดบอดเป็นระยะๆ

ก็ยังเป็นดวงตะวันดวงเดิม

ดวงตะวันที่สาดแสงเข้ามาให้เรา

เป็นดวงตะวันที่เราเทิดทูน

เป็นดวงตะวันที่อบอุ่น

เป็นดวงเดิมเสมอ

ไม่เปลี่ยนแปลง

มีขึ้นบ้าง มีตกบ้าง

เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง

คุยบ้าง ไม่คุยบ้าง

อัพบ้าง เฟลบ้าง

แต่ยังคงเป้นดวงเดิมมั้ย

ใช่

ดวงเดิมและดวงเดียวนี่แหล่ะ

ในบางครั้งที่เราไม่ได้เห็นดวงตะวัน เราก็ยังมีแสงจันทร์อยู่เคียงข้าง

ถึงจะเป็นแสงที่ไม่สว่างขนาดนั้น

ถึงจะมีข้างขึ้น ข้างแรม

มีเดือนเพ็ญ เดือนมืด

และโดนราหูอมไปบ้าง

ก็ยังเป็นดวงจันทร์

ดวงจันทร์ฉายแสงบดบังหลุมขรุขระต่างๆ

แต่ถึงกระนั้น เราก็ยังเห็นหลุมบ้างอยู่ดี

อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นดวงเดียวกันกับที่ให้แสงสว่างมั้ย

ใช่ ดวงเดียวกันนั่นแหล่ะ

บางครั้ง ดวงจันทร์ก็ทำให้น้ำขึ้น น้ำลง

บางครั้ง ก็นึกโกรธดวงจันทร์ ว่าทำไมต้องทำแบบนี้

ดวงจันทร์ก็โกรธเราบ้าง

แต่ดวงจันทร์ก็ไม่ไปไหน ถึงจะมืดในบางคืนแต่ก็ยังอยู่รอบๆ

ไม่ไปไหน

ถึงตอนเช้าดวงจันทร์จะยังอยู่

แสงอาทิตย์สาดแสงสว่างจ้า

บดบังแสงดวงจันทร์ไป

ดวงจันทร์ก็ยังไม่ไปไหน

บางครั้ง เรามองข้ามดวงจันทร์ทั้งๆที่ดวงจันทร์ยังคงอยู่บนฟ้า

ทั้งๆที่รู้ว่าดวงจันทร์ยังอยู่

แต่ดวงจันทร์ก็เข้าใจ

ดวงจันทร์ก็ต้องการแสงอาทิตย์เหมือนกัน

เพราะถ้าไม่มีแสงตะวัน จันทร์ก็ไม่สว่าง

หากขาด2สิ่งนี้ไป เราก็คงมองอะไรไม่เห็น

หากขาดพระอาทิตย์ เราก็คงมืดดับ ยังกลัว และไม่กล้าที่จะทำอะไร ยังหวั่นไหว และจมดิ่งลงไปในความมืดเรื่อยๆแบบนั้น

หากขาดพระจันทร์ เราก็มองอะไรตอนกลางคืนไม่ได้ ต้องอยู่นิ่งๆ น้ำไม่ขึ้นไม่ลง ไม่มีใครโคจรอยู่ข้างๆ



















ดวงจันทร์ โคจร รอบโลก

น้ำขึ้น น้ำลง

โลก โคจร รอบดวงอาทิตย์

แสงสว่าง ความมั่นคง






ขอบคุณ ที่เราได้อยู่ในแกแล็คซี่4/5 ถึงจะมีอุกกาบาตเยอะเพียงได้ก็ตาม การโคจรนั้น ไม่เปลี่ยนแปลง

ความจริงแล้ว.. มันไม่มีคำคำไหนหรอกที่จะสามารถสื่อความรุ้สึกของเราให้ทั้งสองคนได้รับรู้ เพราะมันมากเกินกว่าที่จะแปลงออกมาเป็นคำพูดหรือตัวอักษรได้

แต่เราเชื่อ

ว่าถึงไม่ต้องพูดหรือพิมพ์มันออกมา แค่มองตากัน เธอทั้งสองก็จะเข้าใจ ว่าสิ่งที่เรารู้สึกต่อพวกเธอน่ะมันมีมากมายขนาดไหน

มากมายมากจริงๆ สิ่งที่อยู่ข้างในของเรา มันทั้งอบอุ่นและแรลกล้า สิ่งนี้จะส่งไปถึงพวกเธอได้ เรารู้..


ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกัน

ก็เพราะ

เรา เป็น

เพื่อนกัน....



ขอบคุณ


ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณจากใจ

..


ที่อยู่เคียงข้างเรา


ไม่ว่าเราจะนิสัยยังไง เลวแค่ไหน ขี้โมโหหรือเอาแต่ใจยังไง หรือแม้แต่พุดคำแรงๆออกไปโดยไม่ได้คิด ทำอะไรออกไปโดยไม่เหมาะสมและไม่ได้คิดว่าคนที่เห็นและต้องรับมันจะรู้สึกยังไง ไม่ว่าเราจะยิ้ม หัวเราะ ล้ม ลุกขึ้น ร้องให้ เจ็บปวด สูญเสีย สมหวัง ทุกอิริยาบถ

ทุกช่วงเวลา เราจะรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างยืนอยู่ข้างๆเสมอ

แค่เราเงยหน้าขึ้นมาเราก็จะเห็นคนสองคน
ที่จะคอยปลอบเราอยุ่เสมอ
มือที่อบอุ่นของทั้งสองคนจะโอบกอดเราในวันที่หัวใจเราถุกเหยียบย่ำแหลกสลาย
มือทั้งสองของคนทั้งสองคนนั้นจะคอยปลอบประโลมเรา



ไม่เคยคิด

ไม่เคยจริงๆ ว่า

ปีนี้เราจะเจอสมบัติล้ำค่าที่มันมีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด




ก็อย่างว่า คนเราไม่รู้อนาคต แต่เราสามารถกำหนดมันได้ในปัจจุบันด้วยการกระทำของเราเอง

แต่เราไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นการกระทำของเราหรือที่ทำให้ได้มาเจอกับพวกเธอ..

เราคงโชคดีมาก


โชคดีมากที่สุด ไม่รู้ว่าไปทำบุญมากมายไว้ที่ไหนถึงได้เพื่อนดีมากๆอย่างทั้งสองคน










ทั้งสองคน เป็นมากกว่าแสงสว่างของเราซะอีก ทั้งสองคนน่ะ ถ้าแยกกันก็เป็นแสงสว่าง สว่างมาก

แต่ถ้าแสงสว่างทั้งสองแสงมรวมกัน มันจึงได้มากกว่าแสงสว่าง มันเป็นรูปธรรมมากขึ้น



ทั้งสอง

เป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของจิตวิญญาณของเรา



ฝน..

เธอเป็นครึ่งหนึ่งของจิตวิญญาณด้านมิตรภาพที่ยั่งยืน และความเป็นเพื่อนที่มั่นคง
ความเข้าใจและการอยู่เคียงข้างกันไม่ว่าเวลาทุกข์หรือสุข เป็นตัวแทนของนักบุญผู้ประเสริฐ
ซึ่งมาเพื่อช่วยดึงเราออกจากความเขลาที่หม่นหมอง

หากไม่มีเธอในวันที่เราตกต่ำจนถึงขีดสุด
เราคงไม่ได้มายืนตรงนี้พร้อมกับรอยยิ้มใหม่ และ ความมั่นใจในตนเองที่กลับคืนมาและเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

เธอเป็นคนที่ผลักดันเราให้เดินไปข้างหน้าอย่างเชื่อมั่นในตนเอง แต่ก็ไม่ลืมที่จะพัฒนาโดยยังเป็นตัวของตัวเองอยุ่



ทุกคำพูดที่เธอให้แก่เรา มันเป็นพลังงานที่ผลักร่างกายของเราให้ก้าวขาออกไป ยอมรับกับความจริง ต่อสู้กับมันด้วยรอยยิ้มที่แสนกล้าหาญ



ขอบคุณ.. ที่มอบจิตวิญญาณด้านความเชื่อมั่น และ มิตรภาพที่ไร้ขอบเขตให้แก่เรา







ลัดดี้....

เธอเป็นอีกครึ่งหนึ่งของจิตวิญญาณของเราเช่นกัน เป็นจิตวิญญาณด้านความกล้าในการให้เกียรติตนเอง และ คำสอนดุจคมมีดที่แหบมคม ตรง จริงใจ และ ช่วยปลุกเราให้ติ่นขึ้น ช่วยฉีดสารความกระตือรือร้นเข้าไปในเส้นเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายทุกๆส่วน ให้ขยับและทำในสิ่งที่ควรจะทำมาตั้งนานแล้ว

เป็นตัวแทนของ ครูผู้ให้อภัยและให้โอกาส ที่เติมเต็มและช่วยเราออกจากความตายใจซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจต่อความสำเร็จ
คำสอนต่างๆทำให้เรารู้สึกเหมือนเจอครูที่แท้จริงเสียที แต่เป็นครูที่เป็นทั้งเพื่อนและผู้สั่งสอน

หากไม่มีเธอ

เราคงยังจมปลักอยู่กับการหลอกตัวเองที่ฆ่าเราอย่างช้าๆ และเราคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ พร้อมกับความกล้าครั้งใหม่ และบทเรียนที่สอนใจเรามากมาย สอนให้เรา แข็งแกร่งขึ้น ภายใน..

ขอบคุณ .... ที่มอบจิตวิญญาณด้านความกล้า และ คำสอนทั้งหลายที่จะช่วยหล่อเลี้ยงให้เราเป็นเราในวันนี้และวันข้างหน้า







หากเราขาดจิตวิญญาณของทั้งสองที่มาช่วยเติมเต็มเรา


คงไม่มี อาภาพัชร์ ใจอินทร์ ในวันนี้ที่เป็นอยู่..


ขอบคุณเหลือเกิน..


สำหรับสิ่งที่ให้มา..

ที่มากกว่าคำใดจะสามารถท่ายถอดออกมาได้ทั้งหมดบนโลกใบนี้





เธอทั้งสอง



ได้สร้าง คน... ให้ เป็น มนุษย์ ในวันนี้..

(กลายเป้นกระทู้เชื่อมความสัมพันธ์ 3 ใบเถาไปแล้ว รักกันปานจะกลืนกิน ไม่มีช่องว่างใดๆให้แทรกแซง กร๊าก...)

Xanima พิมพ์ว่า:

หากเราไม่มี....ทวีวรรณ เปลี่ยนวาย ที่เป็นแรงบันดาลใจแรกของเรา....และเป็นแสงสว่างแรกที่สว่างที่สุด

อะร๊ายยย ตูเพิ่งเปลี่ยนไปวายปีที่แล้วเอ๊ง =[]=!!

Xanima พิมพ์ว่า:

เพราะแสงดวงแรกสุดที่เรารักมากมันรั่ว แล้วมัันก็เงียบ(...เข้าใจกันมั้ยเนี่ย)

ไม่เข้าใจฟ่ะ (ฮา)

---------------------------------------------------------------------

วันศุกร์ไม่ได้เจอเลย เอาเถอะ จัดการในนี้ก็ได้...


/ป้าบๆๆ

ภรรยาเค้าฝากมาตบหัว (ถ้าให้เอาจริงๆsheอยากโดดถีบ) คนละทีสองที...

ทำไมถึงโดน? ไปถามเองครับ ผมแค่รับฝาก~ /โบ้ย

T^T

มันเป็นแดนมาคุที่สุดซึ้งไปแล้วว

รักกันๆๆ